ontwerparbeid

Vrijdag (overmorgen) eerste presentatie ontwerp. Gisteren en eergisteren ging het wat moeizamer, vandaag op dreef. (op de foto mijn ontwerppartners Juliette en Milena)

Leipziger Strasse

Eerst geen verlotingsgeluk en dus geen plaats bekomen in een ontwerpatelier. Maar uiteindelijk herstructureer ik nu mee de Leipziger Strasse. Deze straat in het grid van de barokke stadsuitbreiding van Berlijn, verbindt Potzdamer Platz met het oude centrum. De muur liep er vlaklangs, en in de jaren zeventig richtte Oost-Berlijn er een rij middelhoge woontorens op, als soort machtsvertoon naar het westen.
Ondertussen is de zeventiger jaren architectuur wat minder geliefd geworden, brengen de monofunctionele woontorens geen activiteit op straat en is het voetgangersgebruik van de straat zwaar belemmerd door de stadssnelweg erdoorheen.
Voila, werk dus aan de winkel.
De verantwoordelijke gastprof uit Frankrijk, Francis Soler, en zijn tijdelijke collega Arrigoni uit Florence, staan elk wel voor een zeer verschillende probleemanalyse en aanpak. (De eerste 10 dagen werken we namelijk samen met een groep uit Florence, prof en assistenten incluis.) Schwung en morfologie versus historiciteit als accent. In Arrigoni's ogen lijkt Koolhaas wel Lucifer in hoogsteigen persoon. (Soler met zonnebril op foto, Arrigoni met krullen.)

Ik werk samen met Juliette (rechts op de foto, links zit Lea), erasmusstudente uit Versailles, en tijdelijk met Milena uit Florence. Juliette is een op zijn minst interessante en aangename meid. Ze spreekt in tegenstelling tot Francis Soler, onberispelijk Engels, en daarnaast ook Japans en wat Spaans. We hebben ons ook ingeschreven voor een sportcursus: Jazzdance op zaterdag, en het was zalig! Nog zaliger was het jazz optreden dat we donderdag zagen. Een Duitse pianist een Japanse metalo- en vibrafoonspeelster bezorgden werkelijk rillingen.

maandag_2

pannenkoeken

maandag_1

Als illustratie van een dag als de lessen nog van start moeten gaan, afgelopen maandag in een paar toetsslagen.
Palast der Republik, een ex-ministeriegebouw van de DDR, aan Unter den Linden, behuisde als schrijn een tentoonstelling van actuele kunst rond het thema dood.
Toepasselijk, want het zogenaamde lelijkste gebouw van Berlijn, beleeft zijn laatste dagen. Een samenspel van redenen heeft de stad er toe gebracht dit fabuleuze spiegelpaleis te slopen. Asbest in het gebouw is een handig alibi, waarachter andere factoren, zoals een steeds verder gaande uitwissing van ex-DDR gebouwen, en een zeemzucht naar een ongetroubleerd verleden zich kunnen verschuilen. Op deze plaats wordt het in de oorlog verwoeste Stadtschloss heropgericht. Stuitend ongelooflijk. Alsof de afgelopen halve eeuw er niet was.
Subliem.
Vanbinnen is het gebouw herleid tot zijn skelet. Het villen van de gebouwhuid is ondertussen ook vanbuiten ingezet. In deze toestand, tussen ruine en werf, is het gebouw prachtig. Het venstergrid, de gefilterde zichten op museuminsel en Unter den Linden, vides, zon, kilte...
De tentoongestelde werken, waren van een wisselende kwaliteit. Weinigen kwamen voorbij de clichés (dooddoeners).
Het beste werk heb ik wel gepost. Het toont Frederic op zijn doodsbed, in de geimproviseerde loungebar, na het bezoek.

nieuwgeborene

Voila. Mijn blog is gelanceerd. Weltoffen heeft zowel in het Duits als in het Nederlands een fijne betekenis.
Meteen hoor ik ook bij de lui die hun eigen hersenspinsels/wedervaren het publiceren waard vinden en zo bijdragen tot de publicatie-inflatie.
In de lijn van dit idee, volgt verder geen wezenlijke informatie meer. Dat is voor de volgende post.