meaning

This last weeks have been full of experiences. I won't report on them all now. If I would have posted on this blog more frequently, there would have been a very enthousiastic report on our weekend in Madrid and lots of impressions and thoughts about Congo.

But reality caught me in speed. A lot seems futile now. Loosing a friend, probably my best friend, this unexpectedly, puts it all in other perspectives. A lot I would have done in another way if only I would have known.

Arne, merci voor alles.

Keeping in touch

Keeping friendships active, staying in touch with all kinds of people you know, doesn't proove to be that easy.


It has probably to do with the time I'm in.
In general, this is the globalisation age: getting to know people from anywhere has become very easy. And also the means for communication have developped to an extent unimaginable at the moment I was born. But intuitively it occurs to me that this evolutions still don't create an easy situation for distant friendships. Well, let's say it depends of what one expects from such long friendships. I'm starting to consider them as latent ones, just kept alive at a minimum level, but blown alive at moments when one meets for instance. Such moments are getting near again! I already met Aude from Berlin in Ghent some weeks ago and wednesday evening, I'll see Helena from BCN, I got to know in Helsinki some years ago, in Brussels. Then I'm heading to Madrid for a major reunion with the spanish (oyé Leute, dass seid ihr, joder! Endlich..) i got to know in Berlin, together with Sara and Frederic and with a nice french delegation as well. Can't wait...
But not only supporting these somehow particular international relations is not evident, also the ones with former classmates. They leave the city, or almost get married, beside the fact that they're absorbed by working life... But it's not that dramatic. The nicest occasions still can be taken to match up. Miguel for instance leaves to Uganda for a year. His farewell party was a very nice occasion for a very nice meeting with lots of friends. Or, last friday, an architects party was an occasion to come together for a mexican dinner first with my group of archi-friends, and shaking all of us again in that good old place, sioux...

working day patterns/ het leven zoals het is: maarten

6.45 Renee wakes me up; she catches an early train to Antwerp everyday, this Renee-alam is the most effective an, but stil...

7.00 or 7.20 or... I finally get out of bed

9.00 The Africa Archives in Brussels open. Everyday is an attempt to be there at that moment. It rarely succeeds...

16.00 The Archives close. Or, I'm satisfied, having found something newly revealing, or I'm frustrated, having checked numerous dossiers and not found anything of interest

17.00 Back in Ghent. I take my bike from the train station and drive home, or pass by at my professor's office

20.00 Renee or I cook... chat .... drink...

... some work is done, or planned to be done the next day...

New diploma, job & house (partner en pets included) + new desillusions + new prospectives

Since less than a week, I graduated as an architect-engineer (although I don't feel like being something like that yet), found a new roof above my head and a job.

Let's say the graduating didn't impress me too much. It's more like some formalities, with university officials that think you are an engineer, because they are, and they forget not the whole world is. The nice thing was seeing a bunch of fellow-students again and the drinks after that...

So here I am. Bye being student. Welcome to the world of the grown-up people...

To be honest, my leaving Maarten-as-a-student behind arouses double feelings. On the one hand, I always loved studying, the idea that you are still developing, being confronted with things/insights new to you, interesting people being idealist enough to be an academic ... But on the other: I have enough of education. I mean: don't put me on school benches any more please, and keep your exams, thanx.

I can imagine myself studying on some subject in some master program or whatever, but not at this moment. I think I need to see myself in other conditions first. But my hunger for study isn't over yet.

The next months, I'll be working in our university on the (post-)colonial architecture, urbanism, heritage, society, etc. of Lubumbashi, the most southern city of Congo. A professor, me and a multimedia specialist will develop a multimedial project that want's to reconsider the meanings of Lubumbashi's modernist heritage in a context broader than the Congo-Belgian one. It's not payed that well - but not worse than what I would earn if I started now in an architecture office / call it desillusion n°1 - but the subject attracts me, and the working environment also. I refused doctorate offers because of the wrong subjects, but this short period research project I won't let go by without taking it. Moreover: a meaningfull voyage to Congo isn't an opportunity I'll get everyday... (prospective n°1)

Later on I'll start my Praktikum/stage/internship/whatever in an architect's office.

Next tuesday I start my job. That's at least good for 1 thing: I won't be the one anymore complaining that nobody of my former study-colleagues hasn't time to do things with me at evenings or in weekends because they need to recuperate from working all the time and have to be fresh the next day... I'll be in this condition myself. (desillusion 2: no more free time).

Just like my new housepartner, Renee. Her working rythm will be unbeatable though: she get's up early and comes home late every day, cause she works in Antwerp and lives in Gent. I'm excited that I can share her house (prospective n°2). Just like the good old days, 2 years ago, when Frederic, Enrico, Renee and me had this super design-cooperation, based in Renee's house. It feels like yesterday, nothing much has changed, except that Renee's cat Rosa got 2 new friends: hyperkinetic Carlos and granny-style Minnie. And except that Enrico is living back in Torino and Frederic has been absorbed by Berlin, it's dynamics and detension, the Schnodderichkeit (brutality) of the Berliners and it's international love (also called Spaniards).

The FERM-project that Renee and I think of for the future (acronym of our names, in Dutch it's a Gent word for strong/impressive) will be a test for keeping contact and joyfull creativity, bridging distances and different timeschedules. Let's see if it works... (prospective n° 3)

Then 2 more very very nice weekend prospectives for the next months: visiting Elke in Switzerland (she works in Lausanne now) and our Berlin-Erasmus-Reunion in Madrid. Thanx SN Brussels Airlines and Virgin Express for your promotions!

Erasmus over, but not dead. Jeronimo from Valencia, Gustavo's en Xavi's friend now on Erasmus in Gent, could mean some new energy and continuity! Esperamos!

Ending (for now at least) Berlin / Switch

Hey,

time for a new blog post, and as you see, from now on, I might write here in english. Being back home, means my main 'audience' to be informed about me is 'international', though that word sounds too neutral: I keep the best memories of the german, french, spanish, and other people I met last year in Berlin.

Leute: dieser Blog ist jetzt für euch!! Aber nicht auf deutsch...

I believe english is a good compromise: belgian people might sigh as they have to switch to english, but they'll survive (won't you?) My Berlin-friends can manage too, just as Enrico and my besties. And one more reason: honestly: writing in english is still a lot easier than writing in german!

Some time went by since my last blog post. This month and a half, were not the most pleasant ones of my year in Berlin. For 2 reasons:

1. The bad combination of doing an Erasmus and making there your master's thesis was worst in the last months: other's had plenty of time and wanted to do all the things they hadn't found time for in the last year. (As an extra punishment there was this tropical weather...). We, the belgians, had to finish our thesis and say no to invitations or say yes and leave early and get a bad reputation (ask gustavo: according to him, belgians have two characteristics: they eat like an army and they are the first to leave a party....) I must say sara was the best of the three belgian thesis-victims. She finished 1st of august and partied on in berlin till last week. On the spanish dinner at Ana's place (see pics) I betted with her I could do similarly and finish 10th of august, but I lost my bet and worked on one more week... (Now I have to keep a safety distance from Sara, cause she has the right to shave all of my hair off, because I lost the bet....)

2. Getting to know people well, having a great time with them and caring for them, means a hard time when saying goodbye. The series started with juliette and francesc leaving, and ended with the spanish friends, who went interrailing through Eastern Europe. This pic on tis from the last brunch together (the berlin sunday ritual that I'm gonna miss...):

The final saying bye was with my flatmates Melanie and Kerstin.

I always I said I wouldn't shed no tears, cause I believe our spreading out over Europe again is no end of our friendship. I'm sure we'll meet again, if we mentally don't turn the page finally.

But saying bye appeared harder than expected, just as finding my way home again...

The last months had some good things too though:

1. Our apartment got a new happy-coloured kitchen (including a dishwasher, that moved out from frederics appartment into ours)

2. The thesis breaks, how limited they might have been, remained great.

3. Enrico, our Italian friend from Turino we got to know in Gent last year and had a great time with, literally came walking by in our street one day! By some lucky coincidence, he had found a place to live just one street from frederic and me!

4. Renée came for a weekend to make the Gent A12-team complete! (sorry nog eens Rennie dat ik je wat verwaarloosde, al had dat natuurlijk het voordeel dat Enrico je op sleeptouw kon nemen door Berlijn, zonder Vespa weliswaar....)

5. My thesis got finished, in a decent way I hope (I have to present it in 10 days).

6. I had a short, but very nice trip to Croatia, where I joined the interrailers from Dubrovnik in the south to Milano airport. Thank you Candela, Ana, Marta, Gustavo, Xavi, Carlos, Ale & Clement for the great time! It was a winning team, featuring some of my best Erasmus friends, some of wich are totally crazy (total verrückt!!!). To give an example: in Split Marta jumped in a train who's doors were closing and that was starting to ride. The train driver came to tell her personally how mad she is. We could only confirm, and love her even more after the incident...

(left: group in Split; right: Marta, aka la chica catalana agradablissima, pero muy loca)

Love !?

onder het mom dat je niet in Berlijn kunt zijn wanneer het love parade is zonder toch eens te gaan zien zijn we met ons bendeke naar Tiergarten afgezakt. We hebben ons geamuseerd met ons sociologisch onderzoek.

ah, voor de liefhebbers van blogging etc; download 'ns Flock, een tip van frederic

So sieht Siege aus, tralalalala...

Gisterenavond voor de laatste keer de Duitsers hun Manschaft zien en vooral horen vieren (hun zegelied 'So sieht Siege aus' ... Scheisse) . Met de WK-finale vanavond hier in Berlijn zal de stad nog een laatste keer massaal vieren op straat. Dan mag de gekte wat over zijn. Was echt een fenomeen hier dat WK, het heeft het ritme van de stad wekenlang bepaald. Dat het WK over is wil niet zeggen dat de grote evenementen ophouden. Volgend weekend wordt de Love Parade nog eens gehouden, en CSD zit er ook aan te komen !

San Juan

Heb net nog wat fotos van de laatste weken op flickr gezet (zie knop rechts). Daar zitten er ook bij van de San Juannacht. De spanjaarden hebben sinds vorig jaar de San Juan traditie ook in Berlijn verdergezet. Vuur en volk voor midzomernacht. En je moet snel zijn, vooral in Berlijn, want voor je het weet is het licht.

Grieks onthaal in Praag

Het afgelopen weekend was er eentje voor een windowsachtergrond, onecht zalig. Samen met Frederic, Candela en Marta zijn we vrijdagnamiddag vanuit het nieuwe Hauptbahnhof, naar Praag gespoord. In een dikke vier uur stonden we er. Dimitris, de goedlachse maar fijndenkende Griek die ik twee jaar geleden in Helsinki leerde kennen, wachtte ons op. Candela en Frederic hadden Dimitris ook al in november leren kennen toen ie samen met zijn zus naar berlijn gekomen was. Hij loodste ons langs de Moldau naar de campus, puur communisme-moderisme, dat geen groter contrast met de classicistische en jugendstilgebouwen van Praag kon vormen. De studentenkamers zijn er echt niet groot, en worden per twee gedeeld! Wij logeerden in de kamer van een vriendin van Dimitris, want haar kamergenote was al vertrokken. Penny was super, net als de hele groep Grieken die ons niet kende, maar ons superopnam in het gebeuren. Vrijdagavond zeer gezellige bar gedaan met de groep grieken en enkele spanjaarden, en vastgesteld hoe onwillig sommige tjechen zijn om engels te spreken: niet bij het bestellen, wel bij het afrekenen... Daarna een nachtverkenning van de oude stad en karelsbrug gedaan om uiteindelijk volledig uitgeregend te worden en per taxi terug naar campus te keren. Zot was dat, die chauffeur kon niets zien door zijn voorruit wegens aangedampt en leek gewoon op de tast te sturen...
Zaterdag met Dimitris de Hradcanyburg en oude stad gedaan. Per ingeving 's avonds de Traviata in de Praagse Opera meegepikt. Voor veertig kronen (!), nog geen anderhalve euro, kregen we de hoogste plekken, die wel nog een goed zicht opleverden en een zeer goeie klank. De enscenering was traditioneel, maar best goed.
Na een kort bezoek aan het nationaal museum, gratis en zo laat nog want het was museumnacht, een verouderd museum dat Dimitrishumor echter tot een fijn event kan maken, hebben we ons bij de andere grieken gevoegd om de joodse buurt te verkennen en te eindigen in een cocktailbar waar coctails tegen een dikke twee euro te krijgen waren. De sfeer zat er goed in.
Zondag waterkantwandeling en super gegeten. Lekker en niet op te krijgen typisch tjechische gerechten, opnieuw met de grieken. Was echt aangenaam. Dan hebben we nog een laatste typisch grieks fenomeen ten uitvoering gebracht: chalara... Don't worry & don't hurry... Zodat we met een niptetaxirit onze trein naar berlin hadden om 19.05. Wij vier vollzufrieden in de trein praag achter ons latend, was ook al onze stad geworden. Een compactvakantie was het, met alle ingrediënten.
Merci Dimitris & Co!

voor foto's, klik op "mijn foto's" rechts

Kollhoff is het kwijt

Vanavond nog eens naar een lezing in de Universität der Künste geweest. Een thuismatch was het, met Hans Kollhoff. Laatst, eigenlijk ondertussen meer als een maand geleden, toen ik ook naar de UdK ging, had Peter Cook op het laatste moment afgezegd. Vanavond daagde Kohlhoff op, maar hij bleek een mindere god.
Wiel Arets die het zaakje inleidde, had het vooral over het belang van het KNSM-eiland-gebouw van Kollhoff voor de architectuur in Nederland, en over het recent voltooide project aan het stationsplein van Maastricht, de stad waar Arets dan weer thuis is, zoals zijn accent verraadt... Arets en Kohllhoff zijn trouwens ook gelinkt door de ETH, de eerste ontwikkelde er het masterplan, de tweede doceert er en neemt ook het liefst vooral ETH-studenten in zijn buro aan...
De twee gebouwen in Nederland in de inleiding vernoemd, het KNSM-gebouw en het kantoorgebouw in Maastricht, waren ook ongeveer begin en einde van de lezing. Om eerlijk te zijn, was ik vergeten dat het KNSM-gebouw, ooit nog eens naar gaan zien, van Kollhoff was. Kollhoff was sinds mijn Berlijnwereld de architect van dat rooie gebouw aan Potsdamer Platz, de man van het kritisch regionalisme en de Berliner steinerne Architektur, die wat ideologisch beangstigende architectuur van het Neue Berlin. Dat KNSM-gebouw met zijn dynamische daklijn, die mammoet die zwaar op de grond ligt maar tegelijk zichzelf spannend varieert in het verloop van de slang, die sculptuur was dus van dezelfde hand als die Berlijnicoon. Mijn euforie was snel gedempt toen Kohlhoff na zijn bespreking van het KNSM-project een bankkantoorgebouw in Leipzig besprak, en daarbij bij zijn betoog voor een herwinning van soliditeit en massiviteit (tegenover het verfoeide deconstructivisme) een betoog voor 'tektonische Gestaltung' van facades voegde. Bij dit gebouw in Leipzig, een herbestemming van een in ruwbouw gebleven Messegebäude in DDR-tijd aangevat, was Kollhoff tot het toen nog intuïtieve aanvoelen maar mettertijd ook begrepen inzicht gekomen dat massiviteit niet volstond. Volume alleen bevredigt niet. Dat is volgbaar. Maar de antropomorfie-theorie dat holten en massa alleen iets beangstigends oproepen omwille van het feit dat mensen gebouwen onbewust als gezichten waarnemen en de holtes dan lege karkassen zijn, is wat te eenvoudig. Verder maakt Kollhoff ook gewag van een bepaalde logica dat als men meer de stad intrekt, facade des te belangrijker wordt, een verband dat sterk ideologisch gekleurd is maar dat hij nergens preciseert.
Van dan af ging het van kwaad naar erger. Kollhoff bracht zijn evolutie in beeld aan de hand van talloze projecten, eigenlijk vooral gevelfotos, waarbij hij steeds vaster overtuigd raakt zei ie, van de enige mogelijke wijze een fassade waarachtig te structureren. Relief in de facade, zij het baksteen of natuursteen, meestal geprefabriceerd, moet het gebouw massiviteit verlenen en tonen hoe de krachten naar beneden geleid worden. Voor zijn woongebouw naast dat van Degeyter op het Chassé-terrein in Breda betekende dit onder meer doorgaande horizontale lijsten uit blauwe hardsteen in de facades, om de verdiepingen te structureren. Deze hardsteen omwille van een lokaal materiaal, maar omwille van economische redenen vanuit China op maat gekapt verscheept. K. was vol van de welvingen in die lijst, ontstaan doordat a.h.w. de lasten van het gebouw erboven de steen naar buiten drukken.
Het gebouw in Maastricht was, meer nog als de Koninklijke Entrepots in Antwerpen, het meest deplorabel. In Maastricht doken tympanons op...
Het laatste beeld waren profielschetsen van Michelangelo, zowel van gezichten als van zuilaanzetten. De discusse na de lezing was vinnig en hier lanceerde Kollhoff de sterkste statements. Behalve een afmaking van de architectuuronderwijsinstellingen in Berlijn, inclusief UdK waar hij te gast was, waren dat ook enkele populistische, anti-intellectuele uitlatingen over wat goede architectuur is. Wat de architectuurkritiek en de architectuurpers bezighoudt, interesseert Kollhoff al niet meer zei hij meer zeker van zichzelf als bits, naast de kwestie antwoordend op een vraag van een student, over dertig jaar zou wel blijken wie het gehaald had en wie niet. De student had Kollhoff op inconsequenties, of op zijn minst merkwaardigheden die niet te verklaren waren door het uiteengezette discours, bij bvb het Maastrichtproject gewezen en Kollhoff ook gevraagd waarom nog dieptespewerkingen te organiseren met natuursteenplaten van 2 cm dik, doelend op een gebouw in Berlijn dat K. met zijn buur, een Jugendstilgebouw, vergeleken had, maar erop gewezen dat die vandaag onbetaalbaar in handwerk zouden zijn, en dus het spel met de centimeters gespeeld moet worden. Kon K. het dan niet beter opgeven? K. fulmineerde.
Een begenadigd spreker en iemand met soms fijne esthetische aanvoelens - zoals in verband met materialiteit en zoals zijn fotos van eenvoudige brandmuren rond lege berlijnse kavels, zeer sculpturaal, toonden - maar iemand die mijns insziens verstrikt geraakt is in zijn eigen theorie/overtuiging. Creepy.

volledig plaatje: zichten op de stad

wauw

net de prachtigste zonsondergang sinds zeer lang gezien.

Vandaag heb ik me op de negende verdieping (en het zijn hoge) van ons onvolprezen architectuurgebouw geinstalleerd. Daar is een rustige computerruimte, waar ik een plaats aan het venster nam. Toepasselijk verdiep ik me vandaag in de theorievorming over de illusie van allomvattende kennisbeelden over de stad, die onbewust de vorm van een overzicht van de stad aannemen (god´s eye view etc.)

Vanmorgen prachtig zomerweer, na de middag nu en dan hevige buien met donder en alles... Een geladen lucht zegt men ook wel.
Sinds 20.30 werd mijn panoramisch zicht over de stad onhoudbaar mooi. Links in mijn breedbeeld een roodgouden zonnelucht die het silhouet van de massieve elektriciteitscentrale in de verte prachtig aftekende. Als ik naar rechts keek dan zag ik de gevels van de hoogbouwen die boven het stadslandschap uitkomen in een rood licht geworpen.
Ondertussen is de zon volledig ondergegaan, na alles echt rood en roze te maken. Zo warm en wijds zicht...
Nu zijn de veiligheidslichtjes op de schouwen van de centrale aangegaan, de witte koepel van de sterrenwacht op het hoogbouwblok voor me zendt een zacht licht uit en de straten zijn nu linten van verkeerslichten, nu en dan verandert de mozaiek van oplichtende vensters in de fassaden.
Jammer genoeg had ik geen fotoapparaat bij vandaag. Wou mijn verrukking toch delen en heb frederic en candela die zeven verdiepingen lager aan hun ontwerpen werken opgebeld. Toen ze in de centrale hal van ons gebouw op het negende gekomen waren, stond al een achttal man van het verlangzaamde moment te genieten...


ps: hiervan dus geen foto´s op mijn fotosite (klik op knop rechts), maar wel van wat andere zaken. Ook op frederic´s site kan je mij nu en dan zien in foto´s....

Grillen im Park: Sommer in Berlin

De zomer is er, en dat was tijd.
Toen ik eind april laatst de tram opstapte richting luchthaven, hing een vochtige hitte in de straten. De zomer is sindsdien niet meer verdwenen. Knoppen aan de linden, kanstanjes en andere vele kruinen in de buurt zijn wellustig geexplodeerd tot frisse groene bladeren. En toen ik gisteravond richting Kreuzberg fietste voor het avondeten ter inwijding van michala's nieuwe woonst, wisselden behalve het statuut van het fietspad - een rijvak op 6-wegsbaan, of rood stripje op voetpad, ...- ook de geuren in de avondlucht: gras, jasmijnen, en de geur van bbq's.
In Berlijn zijn de parken talrijk, groot, en massaal gebruikt. Mensen badmintonnen, joggen, lezen, jembeën en bbq'en vooral (grillen in het duits). Draagbare bbq's, eten en drinken worden naar het park gesleept, en de voor Berlijn typische languit easy-going attitude krijgt de vorm van een camping/festival-sfeer, maar middenin de stad. En allen doen het, jong en oud, 'van het duitse volk' en 'van de duitse bevolking' (ok, instinker), chicky-micky en punk.
Mijn eerste bbq in een park (en niet op een dak zoals dinsdagavond bij juliette, zie fotosite) kan niet lang meer uitblijven...

makes my day

Vanmorgen mijn selectie goeie foto's laten ontwikkelen en daarna op de uni voorgelegd. Met succes! Heb een plaats bekomen voor het vak architectuurfotografie (urban disintegration). Frederic ook!
Volgende week weet ik dan ook resultaten ontwerp-loting en dan worden de knopen doorgehakt: of nog een ontwerp, of architectuurfotografie en architektuur-theorie. Luxeprobleem.

Vannamiddag ook nog soort mondeling examen ter afsluiting van het 'organische architektur'-seminarie afgelegd. Daarvoor hebben wij, Marta, Frederic en mezelf een 2.3 bekomen. Is een 'goed'.

Nu nog wat thesissen, vanavond lezing Art meets architecture. Niet bijster origineel van thema, maar wel goeie sprekers. Mal sehen.

Mijn dag is al goed.

Mooi en Meedogenloos

Na het lange paasweekend, waarin Berlijn plat lag hoewel de citytrippers talloos waren, waarin we beschilderde gekookte eieren tegen elkaar tikten, pelden en slikten in plaats van die belgische varianten in hun zilveren papiertjes en talloze smaken op onze tongen te laten smelten, ging vandaag met de vakkenvoorstelling de lesperiode van het tweede semester van start.

Meedogenloos om drie redenen:
1.
Deze eerste week is een even grote zoo als in oktober: vakken inschatten, vergelijken, solliciteren...
2.
Duidelijk: Lesperiode betekent nieuwe projekten (normaal wordt dit voor mij 1 groot ontwerp) te combineren met thesis.
3.
Alle erasmusstudenten zijn terug van weg en hebben zin dat weerzien te vieren...

Een hoop energie is weer geactiveerd. Het wordt mooi maar meedogenloos.

Rechte lijn....

De eindmeet van de thesis is in zicht, tenminste de deadline... Mijn gedachten zijn er vanaf nu wel volop op gefocust. Die neue Sachlichkeit is mijn motto vanaf nu.

Na een intensieve week opzoeken na de alpenseminariereis, bezoek gehad van mams en paps. Ik vond het aangenaam, zij ook heb ik de indruk. Het weer kon beter, maar dat is vaak zo in berlijn natuurlijk, en daar ging het niet om.

Kort erna een weekje paasverlof genomen bij de bekenden in Granada. Onvoorzien is de eerte dag ervan een dag london stansted luchthaven geworden. Wat een korte pause bij het overstappen moest zijn, werd een nacht op de bodem in de luchthaven, doordat de Fransen blijkbaar erg radikaal staken ivm met de nieuwe banenwet. Ook de air control. Vluchten naar frankrijk en over frankrijk naar bvb delen van portugal en spanje werden geannuleerd. Merci, mes amis. Uiteindelijk ben ik dan ook niet in Granada, maar in Jerez, een eind ervandaan, aangekomen. Gelaten heb ik ondergaan. Was best absurde situatie in luchthaven eigenlijk.

Granada daarentegen was prachtig. Ik heb kleuren, licht en schaduw gezien. Andalusisch timbre en
warmte gevoeld. Eigenlijk ben ik in andere wereld ondergedompeld geworden. Dat kon nog sterker geweest zijn mocht mijn Spaans beter zijn. (Die Spanjaarden kunnen erg beperkt engels of frans, en als ze het al kunnen zijn ze te geneerd om het te spreken...) One to one kan ik me wat onderhouden. Maar met een groep andalusiers erbij kan ik de conversaties niet volgen... Wat had ik ook gedacht.

Heb erg mooie momenten gehad, maar jammer genoeg ook spanningen. Maar was de moeite alleszins.
Nu in rechte lijn naar thesisafgave.

Hasta luego.